Chociaż dzisiaj Praga może się kojarzyć z rozsianymi po podwórkach kapliczkami, to przed wojną wcale nie obfitowała w nie bardziej niż lewobrzeżna Warszawa. Skala zniszczeń podczas Powstania i tuż po nim była tu po prostu mniejsza niż po drugiej stronie Wisły.
Kapliczki były nie tylko miejscem wspólnych modlitw mieszkańców kamienic, ale i emblematem. Początkowo chodziło głównie o tożsamość i podkreślenie wyznania lokatorów kamienic (które nierzadko należały do żydowskich właścicieli). Później, w czasie wojny, gdy każde wyjście do miasta mogło być ostatnim, kapliczki pod oknami zastępowały wizytę w kościele. Wreszcie, dosłownie oddalały widmo śmierci, bo bycie zidentyfikowanym jako katolik mogło w owym czasie warszawiakowi uratować życie.
Najwięcej kapliczek wyrosło w podwórzach po likwidacji getta, w 1943 r., jak i ta ze zdjęcia, przy Ząbkowskiej 12. W internecie znajdziecie pełne listy praskich kapliczek, ale człowiek jest bezsilny wobec ich liczby... Warto jednak zapuścić żurawia w kilka bram i odnaleźć te najstarsze, najpiękniejsze albo po prostu najbliższe.
