Czy przyglądaliście się kiedyś kamienicom na warszawskiej starówce? Być może zauważyliście, że różnią się one od tych w Gdańsku, Toruniu, a już na pewno w Amsterdamie czy Brugii.
W średniowiecznych miastach przeważały kamienice o układzie szczytowym, czyli ustawione tak, jak to zazwyczaj rysują dzieci: górną krawędzią dachu (kalenicą) prostopadle do drogi. To dawało możliwość swobodnej rozbudowy budynku w głąb (bardzo wąskiej zazwyczaj) działki. W Warszawie na Starym Mieście jest takich kamienic zaledwie pięć - stoją przytulone do siebie na Kanonii (przeczytaj o nich tu).
Większość warszawskich kamieniczek ma układ kalenicowy, tj. taki, w którym kalenica jest równoległa do ulicy i do frontowej elewacji domu. Takie budynki trudniej rozbudować w głąb posesji, a było to konieczne, ponieważ mieszczanie mieli nakaz udostępniania kwater zjeżdżającym na sejmy posłom (taki przymusowy Couchsurfing). Dokonywano tego jednak przez "rozcięcie" dachu i wstawienie w środek budynku klatki schodowej. Żeby w takim nienaturalnie długim domu nie było ciemno, góra klatki zwieńczona była wyposażoną w okna budką, która doświetlała wnętrza.
Widzicie te budki na zdjęciu? Mają je cztery z widocznych tu siedmiu kamienic. (Nie pomylcie ich z facjatami!)
